در سالی که «سرمایه‌گذاری در تولید» به‌ عنوان شعار ملی برگزیده شده، بذر و نهال مقاوم بیش از هر زمان دیگری در کانون توجه قرار گرفته‌اند. این عناصر کوچک اما استراتژیک، نه‌ فقط بهره‌وری مزارع را افزایش می‌دهند، بلکه وابستگی کشور به واردات را کاهش داده و امنیت غذایی را تضمین می‌کنند.

رئیس سازمان حفظ نباتات کشور با اشاره به تهدیدات جدی ناشی از تغییرات اقلیمی برای کشاورزی ایران، بر لزوم به‌روزرسانی برنامه‌ها و دستورالعمل‌های مبارزه با آفات تاکید کرد. 

سرمایه‌گذاری در تولید بدون توجه به زنجیره ارزش کشاورزی، تحول اقتصادی ایران را ناقص می‌گذارد، چراکه زنجیره ارزش از مزرعه تا سفره، قلب تپنده و پاشنه آشیل تولید پایدار در بخش کشاورزی است.

در سالی که «سرمایه‌گذاری در تولید» شعار محوری کشور است، زمین‌های بایر ایران از حاشیه به متن سیاست‌های توسعه کشاورزی آمده‌اند. این اراضی که بیش از ۶۰ درصد مساحت کشور را تشکیل می‌دهند، با فناوری‌های نوین و سرمایه‌گذاری هدفمند، ظرفیت تبدیل شدن به کانون‌های تولید را دارند.

در حالی که «سرمایه‌گذاری در تولید» به عنوان راهبرد کلان اقتصادی کشور مطرح شده، بخش کشاورزی بیش از هر زمان دیگری نیازمند نوآوری و فناوری‌های هوشمند است.

رهبر معظم انقلاب اسلامی سال ۱۴۰۴ را «سرمایه‌گذاری برای تولید» نام‌گذاری کردند و بر نقش کلیدی دولت و مردم در توسعه اقتصادی تاکید داشتند. در این میان، سرمایه‌گذاری در بخش کشاورزی می‌تواند یکی از اقدامات راهبردی برای تحقق این شعار باشد. ایران با دارا بودن منابع طبیعی غنی، اقلیم متنوع و ظرفیت بالای صادرات محصولات کشاورزی، ظرفیت بالایی برای توسعه این بخش دارد.

بازار میوه‌های لوکس و قاچاق در برخی مناطق شمال تهران و سایت‌های فروش اینترنتی این روزها بیش از هر زمان دیگری داغ است، محصولاتی نظیر لیچی، بلوبری و دراگون فروت، که با قیمت‌های نجومی و ادعای ویتامین زیاد، عرضه می‌شود، موجب بروز پرسش‌های جدی درباره نحوه نظارت‌ وزارت جهاد و وزارت بهداشت شده است.

بازار برنج ایران در ماه‌های اخیر با نوسانات شدید قیمتی مواجه شده که نه فقط قدرت خرید مصرف‌کنندگان را کاهش داده، بلکه تولیدکنندگان و واردکنندگان را نیز در وضعیت نامشخصی قرار داده است. با وجود واردات قابل ‌توجه، کمبود عرضه و افزایش نجومی قیمت‌ها همچنان پابرجاست. اختلاف آمارهای رسمی درباره میزان تولید داخلی، ناترازی عرضه و تقاضا را تشدید کرده و سیاست‌های تنظیم بازار نیز نتوانسته‌اند التهاب را مهار کنند.

سیاست خودکفایی در تولید محصولات کشاورزی، سال‌ها است که به ‌عنوان راهبرد اصلی تامین امنیت غذایی در ایران دنبال می‌شود اما این سیاست بدون در نظر گرفتن محدودیت‌های اقلیمی و منابع آبی، هزینه‌های سنگینی بر محیط زیست و اقتصاد کشور تحمیل می‌کند. ادامه این مسیر، نه فقط بهره‌وری کشاورزی را کاهش داده، بلکه ایران را به سمت بحران‌های زیست‌محیطی و وابستگی به واردات سوق خواهد داد.

سال ۱۴۰۳ برای اقتصاد ایران و معیشت خانوارها سالی سخت و پر از بحران‌های معیشتی بود؛ تورم افسارگسیخته، جهش‌های پیاپی نرخ ارز، کاهش تولید داخلی و افزایش هزینه‌های تولید، ترکیبی از عوامل بحران‌ساز را پدید آوردند که نتیجه آن کوچک‌تر شدن بی‌سابقه سفره‌های مردم و تبدیل اقلام اساسی به کالاهای لوکس است.